CHASYDYZM (od hebr. chasid - pobożny) - ruch mistyczno-religijny i społeczny, zapoczątkowany przez Izraela ben Eliezera (1700-1760) z Podola, zwanego Baal Szem Tow. Chasydyzm przeciwstawiał się judaizmowi rabinicznemu, głosił radość życia przez ekstazę religijną, taniec i śpiew. Główny nacisk kładziono na osobistą modlitwę, która miała służyć połączeniu się z Bogiem, a przez to wypełnianiu najważniejszego zadania człowieka. Każda społeczność chasydzka skupiała się wokół osoby cadyka. Chasydzi mieli własne rytuały religijne, własne synagogi, własny ubiór (długi czarny kaftan, białe pończochy, kapelusz), ale nigdy nie oderwali się od judaizmu. Do II wojny światowej centrum chasydyzmu stanowiła wschodnia Europa: Polska i Ukraina. Obecnie główne jego ośrodki znajdują się w Izraelu i Stanach Zjednoczonych. Współczesny chasydyzm zatracił jednak charakter religii protestu i zbliżył się do zinstytucjonalizowanej formy ortodoksji.