Na początku było niewygodnie.

Może to jest ukryte zdanie inicjalne wszystkich mitów genezyjskich i opowieści początku? Dawno, dawno temu, na początku coś było zasadniczo nie tak. Nie dawało spokoju, nie za bardzo się podobało, coś trzeba było poruszyć, zmienić, a przynajmniej zobaczyć – dlaczego coś jest takie, jakie jest i czy aby na pewno musi być takie.

Poruszenie, które prowadzi do opowiadania zaczyna dopiero wtedy, kiedy nie chce się już nam mówić: „bo tak było zawsze”, „bo to jest niezmienna prawda” i „tak po prostu jest”.

Taka jest nasza krótka opowieść o tegorocznym Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Opowiadania. Równie dobrze mógłby się nazywać „Festiwal Szukania Dziury w Całym” albo „Festiwal Zaglądania Tam, Gdzie Nikt Nas Nie Prosił”.

Coś nas uwierało w tych wszystkich wielkich historiach. W tym roku pytamy więc o superbohaterów i sprawdzamy, gdzie też oni się dzisiaj podziewają. Tradycyjne opowieści, zwłaszcza nurt epicki, przynoszą powtarzalne wzory: heroizm jest w nich tożsamy z siłą, ostatecznie bohaterami są tylko zwycięzcy. Tyle się już o nich mówiło, że nie trzeba do tego wracać. W dobrze znanych opowieściach szukamy innych głosów.

To nie są reinterpretacje. To jest ćwiczenie ze słuchania. To jest ćwiczenie z używania pojęć: może heroizm nie jest czynem, tylko zaniechaniem, może nie jest gestem, ale opuszczeniem ręki, może nie podjęciem wyzwania, ale odmową? Może na koniec okaże się, że nie ma większego zwycięstwa, niż przegrać najlepiej i to jest akurat to, co nam się wszystkim uda?

Tego nie wiemy. Ale jak co roku zapraszamy – do wędrówki przez czasy i przestrzenie, do słuchania wielu języków, do opowieści, wypowiadanych głosami kobiet i mężczyzn, ludzi starych i dzieci.

Wsiadajcie na ten statek!